Güneşin doğsa da yüzüne Şiiri - Oktay Çekal

Güneşin doğsa da yüzüne…

Sokakların sessizliğinde, sözlerim kördüğüm,
Duygularımdan dökülürsün, hislerim kördüğüm,
Tenimde kaybolur hayatım, ruhum bir kördüğüm,
Aldığım nefesin canı yok, yüreğim kördüğüm…

Sensizlik yakıyor içimi, kışın ortasında,
Aslında üşümem gerekir, yoksun ki yanımda,
Çığlık oluyorsun ağzıma, ismin dudağımda,
Yolların sanki buzul devri, tenime çığ düşüyor…

Bırakıp giderken sen beni, için yanmadı mı?
Yanımda gözümün içine, aşkla bakmadın mı?
Duygunu yüreğime serip, sevgimi aldın mı?
Sen nasıl bir yüreksin öyle, teninde var mısın?

Ben bu karanlık caddelerde, berduşunum şimdi.
Sokak lambaları da yanmaz, göremezsin beni,
Senli köşeleri dönemem, bulamazsın şimdi,
Güneşin doğsa da yüzüne, çözemezsin beni…

Oktay ÇEKAL
03.02.2014-09.39