Güneşin Doğduğu Topraklar

Güneşin doğduğu topraklar bize yeterdi,
İçimize çimenlerin kokusunu çektik sabahları,
Tarlalarda dokunduğumuz buğday başakları,
Bahçemizde bize gölge olan meyve ağaçları,
Geceleri damda uzanıp izlediğimiz yıldızlar,
Köyümüzü sarmalayan yemyeşil çayırlar,
Bize yeterdi güneşin doğduğu yurdumda.

Bahçemizde büyüyen tavuklar civcivler,
Çiçeklerimize konan özgür kelebekler,
Yaylalarda otlayan koyunlar, kuzular,
Çayırlarda, dağlarda koşuşturan atlar;
Huzur ve mutluluk verirdi bize her zaman,
Neyimize yetmiyordu bütün bu güzellikler.

Kışın evlerimizde yanardı sobalar saatlerce,
Toplanırdık etrafına sohbet ederdik ailece,
Bahar geldi mi hemen açardı papatyalar,
Kar sularıyla coşardı tarlalar, dağlar, bağlar;
Her yağmurdan sonra sarardı bizi gökkuşağı,
Doğanın sesi neşe verirdi içimize baştan aşağı,
Bu mutluluk yetmez miydi bize sonsuza kadar.

Sabahları horoz sesleriyle uyanmak,
Tarlalarda güneşin ilk ışıklarıyla ısınmak,
Derelerde yüzmek, çiçeklerin arasına uzanmak,
Yaz geceleri damda uzanıp yıldızları saymak,
Sırayla masallar anlatıp hayal dünyasında yol almak.
Bu güzellikler yeterdi bize memleketimde.

Serin yaylalarda kıl çadırlarda uyumak,
Yağmur sesi eşiğinde çay içip huzur bulmak,
Evlerimizi süsleyen el dokuması halılar, kilimler;
Üstüne uzandığımız el yapımı divanlar, minderler;
Her sabah soframızda bal kaymak, tandır ekmeği,
Tereyağı , tulum peyniri yemek, taze süt içmek;
Bunlar bize yeterdi, hepsi kadınlarımızın emeği.

Sonunda zengin dünyamızı kurban ettik hırsımıza,
Bıraktık onca güzelliği yaban ellere göç ettik,
Yeni bir dünyada sıfırdan başladık hayatımıza,
Başkalarının dünyasında mutlu olacağınızı zannettik,
Bıraktık ardımızda dolunayı, kuşları, kelebekleri,
Huzuru, gülmeyi, candan dostları, bütün sevenleri,
Oysa her mevsimde bize yeterdi baba ocağımız,
Sonsuza kadar bizi mutlu ederdi ana kucağımız…

14.10.2017 Cumartesi
Selami UTKAN