Güneşin Burnuna Değdiği An

Güneşin burnuna değdiği anı düşlüyorum
Her ne olmuşsa eski yıllarda, sen ben daha çok küçük,
Belki çok çok daha küçük, avcunun içi kadar
Belki bundan da küçük, belki yalnızca sözlerim kadar
İki çocuğun ettiği su savaşı kavgası getiriyor barış askerlerini
Onlardan küçüğü yere şiddetle vuruyor, elindeki ahşap tanrı mızrağı tuğlayı deliyor
İşte yıllar sonrası, güneşin ışıdığı an; tuğla, geçtiği delik oluyor
Yağmur, hiç yağmamış gibi
Bulut, yoğrulmamış gibi
Sen yılın en uzun gecelerinde, toprağa olan borcunu uyanarak ödüyormuş gibi, orada oluyorsun
Güneşin burnuna değdiği anı düşlüyorum
Gözünün belli belirsiz fark ettiği, atarsan oltan tutar sandığın,
Güneşin burnuna değdiği anı düşlüyorum
Bakışların yana kayınca fark ettiğin küçük,
Doğumundan sonra bir yetenek gibi kazandığın,
Işıktan beni düşlüyorum