Güneşimsin Şiiri - Deli Hasanzan

GÜNEŞİMSİN

Bu kadar uzakken,
Ailemden,
Dostlarımdan,
Sevdiklerimden.
Hatta sevmediklerimden,
Üşüyordum,
Ankara’nın kuru soğuğunda,
Ta ki iki hafta önceye kadar...
Ta ki üzerime doğan,
İçimi ısıtan,
Güneşimi bulana kadar.
Delirtirken beni bu yalnızlık,
Bu çaresizlik,
Sen, güneşim,
Doğarken dertlerimin üstüne,
Sıcak gülüşün,
Kendimi şanslı hissetmemi sağladı...
Uzun zaman önce,
Kaybettiğimi sandığım şans...
Samimiyetin,
Samimiyetimle birleşerek
Bize cevabını verdiler
Yıllarca sorduğumuz sorunun.
Niye beklediğimizin?
Kimi beklediğimizin?
Ellerimizin birbirini bulması,
En doğal halleriyle,
Bu sorunun başka bir cevabıydı belki...
Birlikte verdiğimiz bu cevap,
İşaretlenirken cevap anahtarına,
Adı mutlu, saf ve güzel
Bir beraberlikti.
Yanlış cevap ise,
Olsa olsa güneş tutulması olabilir,
Bundan sonra benim için...