Güneşime Doğru Şiiri - Sabit Süreyya Sirer

Her sabah aynı yoldan geçiyorum,
Yolun iki yanında uykulu ağaçlar,
Birinde serinlik, birinde gölge,
Ben hep ışığa dönük yürüyorum.

Güneş, yüzüme dokunan bir dua gibi,
Alnımdaki teri değil, içimdeki karanlığı siliyor.
Biliyorum, her gün biraz daha yaklaşıyorum -
Bana benzeyen bir geleceğe.

Sabahın ilk ışığı, sanki çocukluğumun sesi,
Bir pencereden sızan umut gibi ılık.
Gözlerimde bir kıvılcım yanıyor hâlâ,
Adını kim koydu bilmiyorum,
Belki “yaşama sevinci”, belki “inadına yürümek”.

Ve akşam…
Dönüş yolu yine güneşe doğru,
Ama bu defa o batarken ben doğuyorum.
Günün yorgunluğu değil, içimde büyüyen ışık taşıyorum,
Yollar bitse de yürüyen içimdeki inanç oluyor.

Her adımda bir hayal yeşeriyor sessizce,
Bir şehir kuruluyor belki,
Bir deniz kabarıyor içimde,
Bir çocuk gülüyor, kim bilir nerede.

Karanlık bazen gölgeye uzanıyor,
Ama ben biliyorum -
Güneşin sırtı bile ışıkla doludur.
Karanlık, sadece bekleyen bir sabah demektir.

Ben beklemem.
Ben yürürüm.
Işığa, umuda, yeni bir sabaha -
Her sabah yeniden doğar gibi.

Ve biliyorum:
Bir gün, güneşe varacağım.
O zaman ne gölge kalacak ne yön.
Sadece içimde parlayan bir ses diyecek:
“Sen hep doğru yoldaydın.”