Güneşim Suyum Toprağım Şiiri - Kazım Gök

Çırılçıplak soyunmuştum deli sandılar
Ben sana güneşim demeliydim dünyada
Değmeliydin tenime yanmalıydı derim
Yetmezdi bir parçandan atmalıydın içime
Kavur kavur yakmalıydın acıtmadan
Sol tarafımdan batmaya yüz tutunca
Sağ tarafımdan tekrar doğmalıydın
Ama doğamadın
Ondandır benim gecemin bitmeyip
Sevgimin korkudan tir tir titremesi
Ayazın kemiklerimin içine işlemesi
Eriyip balçık bile olamayışım
Ondandır pürümüzle çözülen dilimin
Başımın üstünde kal demesi
Olsun senin bundan hiç haberin yok ama
Benim ümide mendil ver öğle oldu terledi bile.

Doğmayacak güneş ümidim yorgun düştü
Ben sana suyum demeliydim dünyada
Pırıl pırıl şelalem olmalıydın gönle düşen
Sevgi bulutundan inerken kar olmalıydın
Altından kardelenler çiçek açsın diye
Gölde beklemeden dereden çaydan ırmaktan
Taşırmalıydın sevda ummanımı aktıkça
Ama akamadın
Ondandır kolumun kanadımın çıplaklığı
Kuruyan derimin geniş çatlaklığı
Dilimin damağımın birbirine yapışması
İçimde kurumuş tohumun kırılmış umudu
Ondandır yerden fışkırıp çıkmayışından
Göklerden sağanak yağmayışından
Olsun senin bundan hiç haberin yok ama
Benim gönlüm buluttan nemini aldı bile.

Güneş ve su olmazsa sen olmalıydın sığındığım
Ben sana toprağım demeliydim dünyada
Geri dışarı çıkarıp atamadığın için
Mecburen beni bağrına bastırmalıydı
İçine girince etlerim çürüse bile geride
Hasretin ayazı işlemiş kemiklerim
Yün battaniye gibi sana sarılıp ısınmalıydı
Beni sarmalıydın orda bu dünyada sarmadığın kadar
Ama saramadın
Ondandır benim toprak kokmayışım
Suyla karışıp çamur olup güneşte kurumayışım
Dışarda nefes aldığımı sanışım
Ondandır benim kök salmayışım
Bedende yeşillenmeyişim
Olsun senin bundan hiç haberin yok ama
Ben ne sensiz yaşayabildim nede sana sarılıp ölebildim