Güneşim SEN Şiiri - Pervin Özkan

Güneşim gözlerinden doğuyor
Parmaklarından,dudaklarından …
Işığın vuruyor beni...
Tamda can evimden... On ikiden...

Senin umutsuz uçurumların olmazmı hiç?
Soğuk kaldırım taşların,
Aysız gecelerin.buz kesilmişlerin...
Sözlerin hiç ağlamıyor neden?

Hiç üşümezmisin?
Yokmudur soğuk hayallerin,
Dökülen umutların …
Nasılda nasılda birikmişsin, taşmışsın sen..

Karanlıklarında mı olmadı?
Fırtınaların…. Yakalandığın..
Hep deryadamıydın,Sığ suların?
Nedenlerin?

Hiç kurumadımı gönlünde yaprakların?
Kırdıkların..? Dağıttıkların…? Döktüklerin..?
Sürüklenmedinmi bir gülüşe bir söze?
Nasıl.. nasılda sıcacık nefesin?

Geçmisinin kavgasına….
Bugününe, geleceğine arada sırada …
Vurulduğundamı olmadı? Uçup uçup düştüğün?
Kanatların… kanatların..

Nerelerden geldin sen?
Hep mutlumuydu senin ülken?
Nefesi volkandan esen
Gönlün nasıl da bu kadar şen?

İyimser tellerin kopmuyormu bazen?
Hatırlarmısın?
Şimdi gönül telimin içindeki sen..
Ruhumdaki sen…

Hep güzelliklermi buldu seni?
Senmi güzelliktin zaten
Mütevazi olamam..
Mütevazi olma sen

Biraz soğuk gelse herşey
Yanına uzanasım gelenim.
Sakın kapatma gözlerini
Gözlerinden doğuyor güneşim...

Sesim,sözüm.yazım...
Gece hasretim,gündüz düşüm.
Damla damla ruhuma sızdın sen...
Güneşim sen...

Eskiden yazamazdım ben
Sevgiliye, sevgiye…. bilmezdim..
Aşkmı senin adın..
Yoksa bendemi aşk oldu adın..

Bundan sonra bir gün de, üşürsem..
Kalbimden,bedenimden,canımdan..
Titrersem gönlümden…
Durulurum hemen

Sevgi sen …
Sensizliği hiç düşünemem
Bensizliği hiç düşünme..
Sözlerine vurgun yedim ben

Sözcükler biterse bir gün
Ben senin gözlerine bakacağım
Gözlerinde, ellerinde, yüreğinde, sesinde bulduğum..
Işığım sen …Güneşim sen...

Bilenim….
Gönüllere yazanım
Öyle bir gönüle yazdınki sen
Vurgun yedim ben…

İçindeki ben,bendeki sen

Ne güzel,ne güzelsin sen..