Güneş solgun perdelerin,
Arasından süzülürken içeriye,
Tozlu eşyaların günahını,
Çıkartıyor ortaya,
Kanepeler, can çekişirken,
Etrafta keskin bir küf kokusu,
Genzimi yakıyor…
Odalarsa isyanda zaten,
Kendini bildi bileli.
Duvarda gülmeyi unutan,
Dedemin hüzün dolu bakışları,
Hançer gibi yalayıp,
Geçiyor yüreğimi.
Ah edilen günlerin,
Sinmişliği var çarşaflara,
İçimde bir yılgın, ağır hava,
Özleyeceğim ilk defa,
Bilmediğim sıcaklığını,
Kokunu, nefesini,
Özleyeceğim,
Tattığım, tatmadığım ne varsa,
Hepsini işte.
Çünkü sen odama süzülen,
Güneşim oldun bilmeden.
Belgin TURAN 24/07/2009
Belgin TuranKayıt Tarihi : 24.7.2009 14:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!