Güneşim Ol Gönlüme Şiiri - Önder Karaçay

Güneşim ol gönlüme
Kar yağsa, fırtına çıksa
Gök bulutlarla, dünya kavgaya dursa
Güneşin olurum gönlüne

Yanıyor bağrım aşkından tutuşup yanıyor,
Yüreğim sen diye hep seni anıyor,
Yıllardır kaderin karşısında oturdum
Ne diyecek diye,
Sen doğdun içime
Gönlüm güneşim oldun diyor.

Bugün değilse bile yarın kesin,
Bunca sabrın bir ödülü olmalısın,
Dünyamla arama bir ay gibi girdin,
Tutuldum sana güneşim oldun bilesin

Çorak kalmış gönlümde bir papatya gibi açtın,
Kalbimi verdim sana sevgini aşkla saçtın,
Özledikçe yolunu daha çok gözledim,
Dağların arkasından bir güneş gibi doğarak,
Yüreğimin kapılarını açtın.

Bir bu kadar daha yaşamak isterim,
Senle güneşimiz birlikte batana kadar,
Yarın yokmuş gibi zamanı durdurarak,
Güneşim oldun gönlümde yerin kadar.

Zamanı sordum kimse bilmiyordu,
Sevmeye geç kaldığım belli olmuyordu,
Özlemim zirvedeyken sen çıktın karşıma,
Saat güneşi sen diye gösteriyordu.

Yaramı gören tuzu eline alıyordu,
Hasretin iyice çökmüştü gönlüme,
Gözlerim sürekli dalardı uzaklara,
Güneşim olup doğ diye gönlüme.

Önder Karaçay