Güneşim Doğmuyor Şiiri - Hamit Atay

Güneşim Doğmuyor

Geceler uzun, sessiz ve soğuk,
Sabahı beklerim, ama nafile.
Güneşim doğmuyor artık,
Ne ufuk kızarıyor, ne gün serin bir merhaba diyor.

Zaman ağır, sanki durmuş gibi,
Saatler ilerler ama ben yerimdeyim.
Sensizliğin ortasında kaybolmuş,
Bir gölge gibi silik, bir iz gibi yitimdeyim.

Eskiden sabahlar ne güzeldi,
Güneş odama vururdu usulca.
Şimdi perdeler hep kapalı,
Işık gelse de içime doğmuyor asla.

Sokaklar yine aynı belki,
Ağaçlar, yollar, kaldırımlar.
Ama içimde bir şey eksik,
Sensiz her şey renksiz, solgun duvarlar.

Bir umut ararım karanlıkta,
Gecenin koynunda kaybolmuş.
Bir kıvılcım, bir ışık, bir nefes,
Ama güneşim doğmuyor, içimde sönmüş...
Hamit Atay
26.2.2025