Güneşim Şiiri - Mahir Tayfur

Benim güneşim öğlenleri doğar ekseri
Nereden doğacağı belli olmaz bilirim
Bazen söğüt dalları arasından çıkar o
Bazen de yaşlı ardıçların arkalarından

Görünce güneşimi sığmaz içim içime
Cıvıl cıvıl cıvıldar kuşların yüzlercesi
Şırıl şırıl şırıldar kurumuş derelerim
Vızır vızır vızıldar arının binlercesi

Güneşim sadece benim için doğar sanki
Anlayan olmaz nedense yanımdakilerden
Görünce nurlu yüzü ve çakmak gözlerini
Zaman durur aniden ve kendimden geçerim

Görmediğim diyarlarda bulurum kendimi
Altlarından ırmakların aktığı yerlerde
Narin elleri ellerimdeyken güneşimin
Diyemediğim en güzel sözleri söylerim.

Güneşim doğmaz olur bazen günler boyunca
Kırdığımı hissederim gönlünü bilmeden
Yüzüm güleç de olsa içim kan ağlar benim
Bükerim boynumu ve yollarını gözlerim

Tel örgüler ardından sevdim ben güneşimi
Ayağımda pranga, ellerim kelepçeli
Senelerce sevsem de ömrümün güzelini
Yazık ki daha bir çiçek bile veremedim.

Bu gönül kimseyi sevmedi güneşi kadar
Bu dudaklar kimseye sevdiğini demedi
Bir tek güneşine söyleyecek oldu ama
Utandı, kızardı ona da söyleyemedi.

Tahir Zühre’sinden başkasını sevmemiş de
Mahir güneşinden başkasını sever mi hiç?
Allahım hiç vermesin tasa elem dert keder
Güneşimin cana can katan varlığı yeter.

(23.10.2009 – Erzincan)