Güneşim Şiiri - Arzu Yıldırım

Sevgiyle dolu zannettiğim
Bir düşünce bulutum vardı benim
İlk önce yoğundu
Yükseklerde, en tepelerdeydi

Şiddetli, fırtınalı gecelerimde
Sert rüzgarlarla
Yağmur olup yağdı
Gözyaşlarıma karıştı
Ve sonsuzluğa akıp gitti

Daha sonra
Gözyaşlarıma karışmaktan sıkıldı
Daha da soğudu
Dolu olup, kalbimin içine yağarak
Onu paramparça parçaladı

Bu da yetmedi
Dondurucu soğuklarda kar olup
İçimi tir titretip
Sonunda dondurdu beni

Güneşsiz kaldım
Ne güneşi görebiliyordum
Ne de sıcaklığını hissedebiliyordum
Sadece duyuyordum güneşi
Ve okuyordum kitaplardan

Daha sonra
Bir insan çıktı karşıma
Gözleri sımsıcaktı
Eminim o bir güneşti
Güneşi unutmuştum çünkü

Bana ellerini uzattı
Elleri de sımsıcaktı
Sonra yüreğini koydu
Avuçlarımın arasına
O da sımsıcaktı

Bana 'sevgi' dedi
'O da ne! ' dedim
Onu da unutmuştum çünkü
Öğreneceksin küçüğüm
Sadece hisset dedi

Anlatamıyorum sevgiyi
Ama anlıyorum
Hissediyorum artık
Yaşam çok güzel!
Çiçekler, kuşlar, ağaçlar, böcekler...

Düşünce bulutum
Dağların arkasında
Kaybolup gitti
Evet, işte gerçekler
Birer birer ortaya çıkmakta

Gülmeye başladım
Hissetmeye
Tadına vara vara
Yaşamaya başladım

Artık,
Ne yağmur gözyaşlarıma karışıyor
Ne dolu içimi parçalıyor
Ne de kar beni donduruyor

Çünkü,
Kalbimle, bedenimle, her şeyimle
Dopdoluyum!

Kendimi, insanları
Hayvanları, çiçekleri
Ve
Onu seviyorum!
Yaşamla bir bütünüm

Gururla başımı gökyüzüne kaldırdım
Masmavi gökyüzünü
Sıcacık güneşi gördüm
Elimi uzattım onlara
Sonsuzluğu gördüm

Gökyüzü bir parça koparttı kendinden
Avuçlarımın içine bıraktı
Ve onu sıkı sıkı tut
Sakın kaybetme dedi
İşte o an, özgürlüğü tattım

Güneş de bir parça koparttı kendinden
Yüreğimin içine hapsetti
Küçücük güneşi
İşte o an, aşkı tatım
Derin sevgiyi, tüm benliğimde hissettim

Ne güzel!
Bundan sonra içim hiç üşümeyecek
Çünkü, benim de bir güneşim var artık

22 Mayıs 1995/Pazartesi