Güneşim Şiiri - Önder Karaçay

Sözler muammalı bir güzellik içindeydi,
Güneş alev topu gibi toprağa eklenen
Işığa bakış ekliyordu,
Bu güzellik karşısında bütün duyguları
Yeşil gözlerin konuşuyordu.

Kendi kıyısında balık tutmayanlar
Dadanmıştı kıyılarıma,
Vakarına sahip çıkan duruşum karşısında,
Hali çimlerde çırpınan bir sazandı.

Bir insanın her şeyi olmayan insan,
O insanın hiçbir şeyidir.

Bir arı çiçekli bir ağaç dalına nasıl bağlanırsa,
Bir insan öyle bağlanmıyorsa yurduna,
İnsanına, kendine, sevdiğine bir an gibi kalır.

Bütün hayatı değildim,
Çılgın bir kıskançlık büyüyordu içimde,
Kendi nefsini suçlandırıyordu.

İşlenmiş bir günahım kefareti,
Duygular ufaltılarak ödenemiyordu,
Hayatta bencilliğinde erdem olduğu durumlar vardı.

Gerçek hastalar yaralarını gizlerdi,
Felaketler sadece insanları ayırmakla kalmaz,
Toplumların mistik kurallarını da sustururdu.

Ben ruh isem o vücut
O vücut ise ben ruhum

Aşkın meraklı gözleriyle bakmaktan
Kör oldum ama yine de görüyordum
Hislerime göz taktım

Hareketlerinde parlayan o taşkın sevinç
Güneş gibi üzerime bakış atarken
Kırlangıç inceliğindeydi sesindeki o titreyiş

Mahşer günü açılacak perdeler örtülü kaldı
Gökyüzü bakır rengindeydi
Güneşin son ışıkları gözlerimde öldü

Benzim dalından düşmüş
Bir hazan yaprağından
Daha solgundu
Kusursuz olmaktan uzaktım
Işığımı, güneşimi kaybediyordum

Öylesine derin bir eda
Aşkımın isyanını boğdu içimde

Kendimi unutturuyor
Gözünde tekrar doğacağım ana çekiliyordum

Ağır ağır gelir her geliş
Nefes nefesedir her gidiş
Akın akın güneşe doğru koşuyor insanlar
Karanlık daha da bastırmadan
Aydınlık dağıtılıyor yetiş

Önder Karaçay