Güneşi Yakmak Şiiri - Semiha Ay

Tükettiğimiz kalın duvarlar içindeydi yavşak kucaklar
Sınır ötesi bir katliam altındaydık
Bunu bilen duvarların içindeki ölü yüzlerdi

Paketlenmiş bir geleceği taşıyorduk tren raylarına
İçinde ne olduğunu bilmeden yaşamak
Beynimi kemiriyordu

Sevgi bir tek kılcal damarlarımdan akıyordu
Gaddar bir yüreği yeşertmeye çabalıyorduk
Sırf hayatta kalmak için
Bedenimizi morfine vurup yaşamak gibiydi bu

Hiç kimse anlamadı bu kuzular nereye gider
Çobanımız radyasyona maruz kalmıştı
Ta milattan önce…

Huzur;
Annemin sol göğsünden akan bir damla sütte
Yürek ise
Babamın kesip attığı tırnak uçlarında kalmıştı.

İletişim çağının en iletişimsiz anını yaşıyorduk
Bur da hayat yok
Ne çabalarla kurulan alfabeyi kelimelere dökmüyoruz artık
Ses tellerimiz çoktandır paslanmış
Lal olmak için sanki bütün yaşantılar

Tanrı bir tuşa mı bağladı hayatımızı diye düşünür oldum
Bilgisayarın fişi çekilse
Bütün hayatlar bitecekmiş gibi anlamsız

Bir kahraman bekliyor gibiyim
Masallarda ömrünü tüketen bir kahraman
Kim doğuracak bilmiyorum ama
Doğduğu gün, dünyanın milattan önceki resmini çizecek
Karanlığa üfleyip bir güneş yakar gibi