Sobalı evlerin isli duvarlarında, kış güneşinin gölgesi ile oyun oynayan çocuklardık biz;
Yürekleri islenmemiş...
Güneşi ilk sen yakaladın, ilk ben yakaladım kavgasına tutuşan...
Güneşi tutmak mühimdi çünki, çocuk aklımızla bile bunun farkında olabilmek apayrı bir ayrıcalıktı;
Güneş, aydınlığın en somut göstergesiydi çünki...
Tutuşan sadece biz değildik tabii ki;
Kovasındaki, çıralı odunları da tutuşurdu, kızaran sobanın...
Zülfü kimi ayağın koymaz öpem nigârum
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Devamını Oku
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta