Güneşi Özledim Anne Şiiri - Fatma Güven

Güneşi özledim anne,
Karanlıkta karanlık eller saldırıyor.
Bir çılgınlığa akan selde,
İnsanlar arasında kayboluyorum.
Bir rüya gördüm anne,
Toprak balçıklaşmıştı kayıyordu dağ,tepe.
Yeşillikler kaybolmuş,çiçekler çamurlaşmış,
Kayalar erimişti akıyordu yeryüzü
Çamur kıvamında.
İnsanlar kaçışıyordu panik halinde.
Unutulmuştu dostlar,kardeşler,çocuklar
Herkes kendi canının derdinde.
Korkularımdan sıyrılıp kalan insanlarla
Bir tünel kazıyordum kurtulabilmek için
Elimizde kazma,küreklerle.
Arkamızda çamur deryası önümüz çıkmazlar.
Bir ses duyuyorum karanlıklar içinde.
Umudunu yitirme tüneli aç diye.
Çabalıyorum,kazıyorum kazıyorum anne.
Bir kapı görüyorum sevinçle,
Açmaya çalışıyorum aralıyorum,
İnsanlara saldıran,öldüren
Fare sürüsünün ordusuyla kalıyoruz yüz yüze.
Umutsuz kapatıyoruz kapıyı,
Dalıyoruz karanlık bir başka tünele.
Çıkış,son kürek darbesiyle,
Bir yamacın tepesinde açıyoruz bir kapı.
Önümüz zümrüt yeşili bir ova.
Uyanıyorum kan ter içinde.
Düşünüyorum bu gördüğüm rüyanın
Acaba anla mı ne? ...............
Dünya’ya,ülkeme bakıyorum
Tıpkı rüyamdaki gibi.
Yüzüyor Dünyada bir balçık içinde.
Karanlıklar sarmış,karanlıklar iş başında.
Zaman işliyor tarih sürecinde.
Umudu, insanlığı saranlara
Kurşunlar yağıyor anne.
Bir çıkış yok mu savaşsız,kansız,
Çıkarsız,insanlık için yeryüzü kurmaya.
Karanlığa ışık olmak için bende
Kazacağım düşünceleri,dökeceğim dizelere.
Güneşi özledim anne.
20.01.2007
Fatma Güven