Güneşi Korkuttum Şiiri - Zeliha Bekoğlu

Öyle bir karanlığın içerisinde
Debelenip duruyordum ki
Öyle uzun zamandır
Karanlıkta yaşıyordum ki
Ben bile unuttum
Ne kadar zaman geçtiğini
Bir gün bir aydınlık sızdı
Karanlıktan içeriye
Önce ufacık bir ışıktı
Sonra tüm dünyamı aydınlattı
Umudum kalmamışken
Bir gün güneşin doğacağından
Gözlerim kamaştı parlaklığından
Öyle mutlu oldum ki
Kanatsız bir kuştum
Işıl ışıldım, tüm ışığını çektim içime
Sonra ona yansıttım kendi parlaklığını
Ve böylece
Güneşi korkuttum
O kendi aydınlığını da alıp
Geldiği gibi gitti
Ve ben yine karanlıktayım…
Üstelik karanlık artık acı vermezken
Güneşi gördüm ya kısa bir an için bile olsa
Çok canım acıyor
Bu karanlığa tekrar alışmak
Çok zor olacak