Güneşi Kapatanlar Şiiri - Harun Doğruyol

Ben ayşe kadının suya giderken
Omuzlarının heybetini gördüm

Kosayla buğdayları biçerken
Nasılda şiştiğini boynunun mehmed’in

durdu, sırtında küçük fadime
Kundakta sıdıka
Çırpı getirir fırında ekmek pişirecek
Kaşları bir kalkar ki
Yüzü fırın kadar derin olur

recep dayı iki omzunda iki keleter
İçinde saksak kokan tütünler
Alnından hayatı damlar
O tükenir yavaştan

nazire nine son nefesini vermiş
Fakire yokuşunda sırtında sepeti
Dudağında asker oğlu halit

ümmet emmi bir tespih çeker
Dağlar onunla hu çeker
Namazda ön safta dururken

Okuyacak diye kokulu hakkı
Bebeleri uyandırır erkenden
İki oğlan sabahın altısında
Minibüs bekler Karaçekme sırtında

faik pek kahveye çıkmaz
Tekmil çapadan geçirir tarlayı
Zengin olacak bu sene
İnşallah fiyatlar iyi olursa
Kulağı ajansda elleri çapada

cemile keçi ardında elinde sopa
Uğursuz kocası işe yaramaz
Çocuklar, ocaktaki yemek
Sağılacak çepiş ve hayat ona emanet

yusuf nazlı’yı görecek tenhada
Elinde bir yüzük kalbinde çizik
Anası verirse bu sene
Seneye düğün dernek

Traktörü yeni aldı ibram 55/46 fiat
Ne gofurlanır gahveden geçerken
Şaha kaldırır mereti meydanda

Akşam uğultuyla dağlardan yuvarlanırken
Yıldızlar şangırtıyla ipe dizilirken
Karanlıkta bir serçe gibi köy büzüşürken
Sen ben biz yatsıdan sonra
Bi acı gahve içerken
dolmuşçu sülüma’nın gahvesinde
Kahraman gibi gelirdi bana
Yamalı kalın bacaklı
Yinmiş tirsekleri
Elde tespih cepte tütün
Kalın bıyıklı
Dizlerinde dünya
Çizgili alınları ve söyleyecek laflarıyla
Hayatı omuzlarken onlar
Heykeller kadar heybetli
Dağlar gibi güneşi kapatıyorlardı