Güneşi Görürsem Açacağım Yine

Kapanmış bir defterim belki,
Ama rüzgârda hâlâ uçuşur sayfalarım.
Yırtılmış hayallerimin kenarında
Hâlâ bir umut ilmek ilmek örülür
Küllerimden doğmamı izleyemedin,
Ama her sabah yangınımdan doğan serçeler
Çığlık çığlığa hayata öykünüyor.

Ben,
Toprağın altında unutulmuş bir tohumum,
Saklı kaldım nice kışın öfkeli ayazında.
Ama güneşi görünce
Yeşerecek kadar inatçıyım.
Zincirlemişler gövdemi köhnemiş kaygılara,
Fakat içimde hâlâ bir orman var,
Ve o orman, yanmayı değil,
Direnmeyi seçti.

Bir gözyaşında filizlenen çiçeklerim var benim,
İncinmiş bir kelimede saklı baharım…
Her kırıldığımda
Bir başka renk kazanıyor yapraklarım.
Acıyı su niyetine içtim belki,
Ama susuzluktan da aşkı öğrendim.

Yine açarım ki ben…
Çünkü her batışımda
Kendimi yeni bir doğuşta buldum.
Yeter ki bir ışık değsin yüzüme,
Yeter ki gök bile unutmamış olsun beni.
Ben çiçek açmayı
Bir meydan okuma sanırım;
Zira kırıldığım yerden güzelleştim.

Unutma:
Ağaçlar da konuşur rüzgârla,
Yeter ki sen kulak ver.
Ve ben her sustuğumda
Toprağın altında kök salarım usulca.
Kimse görmez beni,
Ama bahar geldi mi
İlk önce ben kokarım dağ başında.