Güneşi gördüğüm gün Şiiri - Ali Rauf Tankal

Güneşi gördüğüm gün öldüm,
Sonbaharın ilk ayının ilk günü.
Onu ulaşılmaz gördüm içimde,
Çok büyüktü, çok uzaktı ve çok parlaktı.
Güneşi gördüğüm gün öldüm,
İçime sindire sindire sevdim onu.
Resmini işledim, beynime,
Nefesini işledim ciğerlerime.
Güneşi gördüğüm gün öldüm,
Ulaşılmazdı benim olana dek,
Bana geldi, ve ruhumu aldı bedenimden,
Çok güzeldi biliyormusun çok güzeldi.
Güneşi gördüğüm gün öldüm,
Sesi hiç gitmedi kulaklarımdan,
Dokunuşları 18 yaşındaydı ama.
50 yaşında bir adam arıyordu yazılarında.
Güneşi gördüğüm gün öldüm,
Artık benden uzaklaşmaya çalışıyor.
Beni seviyor ve bana katılaşıyor,
Sevgime savgisi değiyor kanayarak.
Güneşi gördüğüm gün öldüm,
Onu severken hissettim bunu,
Işıkları sıcacık ve salkım saçaktı,
Altın gibi parlıyordu gözlerimde.
Güneşi gördüğüm gün öldüm,
Öldüm ve yine öldüm defalarca, durmadan.
Hasretim oldu, hasreti oldum.
Ben zaten onu gördüğüm gün öldüm