Güneşi Beklerken Şiiri - Mesutcan Tilmen

kapının aralığından uzun bir süre izledim seni
uykulu gözlerle bakıyordun bir noktaya
kim bilir neler geçiyordu aklından
ellerinde yarım kalmış bir bardak çay
tıpkı umutların gibi..
boşa geçen yılların yorgunluğu omuzlarında bilirim..
oysaki paylaşmıştın ekmeğini suyunu
yarım kalan uykunu
kimi zaman telefon başında
kimi zaman pencere kenarında
hep tedirgindin,
son treni kaçıran yolcular gibi

hatırlıyormusun doktorculuk oynardık seninle
sen hiç hasta olmazdın
bende hiç sormazdım
bazen şovalyen olurdum
ellerimizde oklavalar
hep sen ölüyordun bilmem neden?
zafer kutlaması bir kaşık kiraz şurubu
sonra sıcacık bir kucak
ve tatlı bir öpücük yanaklarımda
sonra tatlı bir uyku omuzlarında
işte o zamanlar kahramanın olurdum ben
bazen himen bazen süpermen

şimdi bir bardak su bir tablet
saatlerce ayırıyor ikimizi
kapanıyor kapılar yüzüme yavaşça
alnımda dudaklarının izi
o ayrılık saatlerinde tek tesellim sigaram
yanıyorum duman duman
sonra sen geliyorsun o boşluktan
masmavi bir ışıkla
beyaz güvercinler konmuş omuzlarına
sarılıp öpüyorum gözlerinden
hani sende öyle yapardın ya
sabahlardık güneşi beklerken..