Güneşi Bekler Şiiri - Rasim Yılmaz

Haktan gelen fermana boyun eğdi yeryüzü
Ansızın uğultuyla sarsıldı aziz şehir
Buzdan duvarlar gibi ölümün soğuk yüzü
Ecelin ellerinden sunulur her gün zehir
Ansızın uğultuyla sarsıldı aziz şehir

Soldu bütün yapraklar döküldü usul usul
Mevsimler hazan oldu güllerden bahçemizde
Hüzünlere büründük ne yüz kaldı ne asıl
Ne kadar acı varsa birikti içimizde
Mevsimler hazan oldu güllerden bahçemizde

Kumdan kaleler gibi yıkıldı tüm haneler
Kaç anne ve kaç çocuk göçük altında kaldı
Suçlusu kim deyince sunuldu bahaneler
Acaba ihmaller mi depremler mi can aldı
Kaç anne ve kaç çocuk göçük altında kaldı

Bulutların gözleri karanlığa gömüldü
Güneşi beklediler yok mu görünen ışık
Hayaller iplik iplik aynalara döküldü
Öyle bir feryattı ki, hıçkırıkla karışık
Güneşi beklediler yok mu görünen ışık

Bir baba kucağında gül olurken evladı
Önüne siper oldu cansız düştü bedeni
Bir anne yüreğinde emzirirken feryadı
Melekler uğurladı can evinden gideni
Önüne siper oldu cansız düştü bedeni

Şefkatin yumağına doladı zor an bizi
Birliğin mayasıyla kenetlenip yoğrulduk
Kardeşliğin ruhuyla sardı bu zaman bizi
Depremler vurdu geçti yıkılsak da doğrulduk
Birliğin mayasıyla kenetlenip yoğrulduk.
Rasim Yılmaz