Güneşi Arıyorum Şiiri - Abdurrahman Kırıkçı

Aydınlık bir şafağa yürürken
Düşlerimde büyüttüğüm,
Göğsümün kızgın çöllerinde
Kaybettiğim güneşi arıyorum

…

Hani! o uzaklardan çağlayıp gelen atlar
Tepiniyor içimde divane küheylanlar
Hangi meçhule doğru pervazsız göçüyoruz
En ufak bir rüzgarda savrulup düşüyoruz
Bataklığa saplandı atların ayakları
İncecik bir ipliğe takıldı toynakları
Bu ne kabustur çöken, üstümüze bu ne kül
Biz neyi inşa ettik, neden tutmaz ki çekül
Sıkıyor göğsümüzü bu ruhsuz cendereler
Neden göğe açılmaz bu evde pencereler
Bilmem kime göz kırpar, kime bakar bu kapı
Ne zaman öksüz kaldı göğe bakan bu yapı

Kayboldu istikamet, kurudu billur nehir
Sadrımıza nasıl da zerk edildi bu zehir
Heyhat ki heybemizde azıklar da küflendi
Ne zaman ruhumuza bu miskinlik üflendi
Gök kubbeden çalındı, söndü yıldızlarımız
Hangi hevese gitti, en ulvi hazlarımız
Yetmez mi! kuytularda, bunca kaybolduğumuz
Yetmez mi! dehlizlerde, hala boğulduğumuz

Üfleyelim yeniden, tütsün sırça kandiller
Yeniden sonsuzluğa süzülsün ebabiller
Kanatlarında açsın gök bahçe tomurcuklar
Yeniden göğe gülsün, çiçek yüzlü çocuklar
O en hırçın vadiler denizlere yol bulsun
Ateşi söndürecek, ruhuma yağmur vursun

Abdurrahman KIRIKÇI
Eylül / 2018