Güneşi açıyorum güne Şiiri - Oktay Çekal

Güneşi açıyorum güne…

Ellerim yandı boşluğun ateşinde, dokunamadım sana,
Gözlerim kör oldu, gökyüzünün mavisine bakamadım,
Ruhumda depremler aldı beni, yerle bir oldum dağıldım,
Sevgimi sakladım tenimde, her yürek atışımda kanadım…

Sen bana kaderin sunduğu, gözlerime konan bir kumrusun,
Aşkıma nefes olan, canıma dokunan sihirli bir elsin,
Senle ben oldum zamana doldum, yaşadım kendimi renklerinde,
Yedi verdin hayatıma açtın güneş gibi, güne merhaba dedim…

Bir güvercin uçuyordu, günün ilk ışıklarında hayata direniyordu,
Ağzında yuvasına götürdüğü, bir lokma taşıyordu umutla,
Kanatları zamana dokunuyordu, her çırpışında hayat akıyordu,
Yüreğinde bekleyenlerin sevgisi tünemiş, gücü tükeniyordu…

Zaman çok kalleş, terk ediyor sevgileri, bırakıyor hayatı ardında,
Yüreğime daha önce konmamış duygular çörekleniyor, ansızın…
Kara bulut gibi güne kasvet dökülüyor, sıkıyor bakışları uyutuyor,
Yinede son bir güçle güneşi açıyorum güne, bulutları topluyorum…

Oktay ÇEKAL
02.09.2013-00.09