Güneşe Uzanıyor Ellerim…deneme 1

Çapı biz olan bir çemberin merkezindeydik biz…

Acımasız savruluşların girdabında bunaldıkça bunaldık…

Her atılan taş bizim omuzlarımızda dağıldı…
Her olayın her baskının sonucunda biz dağılıyorduk…
Ve
ezilen sevgiyle seslerimiz sessiz çığlıklarla boğazımızda düğümleniyordu.
Kaç an zamanı vardır ki
senin beni unuttuğun…
Kaç an zamanıdır ki,
benim seni hatırlamadığım…

Bu sonsuza sorulan düşünce zinciriydi…

Unutulmuş veya kenar köşede kalmış ne kadar şarkı varsa hep bizi, bize hatırlatan olmuştu…
Hangi taşın altındaki ezilmiş toprakta yansımalarımızı görmüyorduk ki, ezilişliğimizden şikâyet etmeyelim…
Ağlamalarımızla gülmelerimiz hep değil midir düşünce toplamını arttıran…
Hangi yokuşyukarı bir tepede öten kuşun tınısında biz yoktuk?

Sen ve ben,
bir yoksunluk tarifine en yakışan biz değil miydik?

Kaç günümüz bayram sevinçleriyle geçti ki, kaç günümüz acıdan kurtulsun…
Bu birarada kalışımıza hep darlık getirmedi mi?
Oysa yan yana iken de hasreti omuzlayan biz değil miydik?
Nedendi birarada kalabilmek için her an arttırdığımız güçler…
Kendimizi en güçlü arena savaşçısı gibi hissettiğimiz anlarda bile, güçsüzlük kisvesiyle kendimizi içimize kapattığımızda, zavallılığımız yüzümüze vurulan değil miydi?

Oysa hayat güçsüzler dağıtırdı…
Oysa hayat güçsüzlerde çok büyük kalırdı…
Ve
güçsüzler öderdi bu bedeli…

Biz birbirimizden güç aldığımız zamanlarda gülme sesimiz uzaklardan yansıyarak geriye, bize gelir, kendi gülüşümüze kendimiz gülmez miydik?
Kahretsin kelimesi en ürktüğümüz kelime değil miydi?

Neden sığamadık koltuk altlarımıza…

Neden bu çilekeş yaşam?
Kaç şarkımızı unuttuk?
Kaç şarkı yazdık kendimize,
ayrılığa dahil?

Şehirlerde,
kendimizi yaktık…
Şehirlere,
kendimizi yakarak bıraktık…
Hangi rüzgâr kokumuzu birbirimize taşımadı?
Hangi sert rüzgâr birbirimizin yüzüne gözlerimizi çarpmadı?
Unutabildik mi o renkleri?
Unutabildik mi o kokuyu?
Unutabildik mi O sesimizi?
Unutabildik mi birbirimizi?

Bu kaçıncı güz,
Bu kaçıncı yağmur mevsimi?
Nerde O lôdosun sersemlettiği rüzgârlı başlarımızdaki saçlar?

Unutmak yar,
unutmak…
Gidişimizden sonra da yok etmiyor bizi bizden…

Sabır serinliği yüzümüze çarparken, üşüyen yüzlerimizle ısırdığımız yorgan uçlarındaki ıslaklık niye?

Ben sende kaldıkça,
sen benden gittin,
beni benden alarak…

Mevsimsiz yağan bir hüzün yağmuru bu…
Korkulu rüyalarla gözümüzü açtığımız ilk gün ışığında…

Kaç tanık vardı bu sevgimizi bilen?
Kaç tanık yoktu bu ayrılığı bilecek?
Neden herkes bizi bizden sonra tanıdı?
Şimdi sen beni anlatıyorsun, ben seni…

Gözlerime bakmak ister misin şimdi, beni daha iyi anlatmak için…
Buğulanmış gözlerimi,
dağılmış yüreğimi,
hırıltılı sesimi,
soğuyan avuçlarımı,
titreyen parmaklarımı…

Pişmanlıklarını okumak ister misin yüzümden…

İçimden bir şeyler kırılıyor…
Çatırdamaları hissediyor sanki yüreğim…
Buruk acılar tepiniyor sanki bir yerlerimde…

Değer verme ile değerlenme arasındaki denge bir birine üstün geliyor…

Hangisi önemliydi insan hayatında,
değer vermek mi,
değer görmek mi?

Vermek ile almak arasındaki acımasızca sarkan bir terazi kefeleriydi sanki, ağırlık ve ağır gelmesi…

Hangisi bir yüreğe ağır gelirdi…
Değmeyenlere verilen değer mi,
yoksa,
değdiği halde sahip olunamayan değerler miydi?

İçimden göçenlere bakıyorum…
Kendime acımadan,
İçime içime attıklarım mı, şimdi eziyordu beni…

Sanki sevinç seslerini bastıracak,
acı çığlıklarla içime doluşuyor…

Gün sabahına sanki sis basmış…
İçim üşüdü…

Güneşe uzanıyor ellerim…

Yorgun yüzler görüyorum…

Sabahın tanalacasına, yorgun gülüşler basıyor…
Değmeyenlerin yüzüne doğru…
Değenlerin sırtına doğru…

Bütün gece uçuşan yarasalar başımı döndürdü…
Karanlıklar kol geziyor peşi sıra gölgemle…
Ve
ben
Umutsuzca yürüyorum… Gölgelerime basmaya utanıyorum… İçim acıyor…

Biliyor musun,
ben korkuyorum…

Şeytan ölümden korkmaz… Ya sen…