Güneşe serdim Şiiri - Mahmut Karahan

Şikayatim olmuştur
Zamanın yetmezliğine
kocaman sonsuzlukta
Kaldığım boşluklar
Aşklar kalsın istedim yürekte
Anlamını yitirsede duygular

Bir şey istedim
Çekip gitmeden
Sesli ünlemlerden
Gönlümle oynasın aşk

Sığdıramadım hayata sevgiyi
İndirdim gözlerimdeki perdeyi
Akıl oyunlarında asılı kaldım
Kırılmadı kalemim

Sabır taşı çektim gözlerimden
Bir ipe dizemedim duygularımı
Kurumadı gözümün boncukları
Güneşe serdim

Bir neyzen üfledi gönlümü
Mardinden getirmiş düşlerini

Bir gitar döktü duygularımı
Beş yıldır göğsünde sol anahtarı
Zamanı öperek saklamış
Zamana öptürdü yaralarını

Bir tarih yargıladı beni
Bir şeyler kalsın istedim benden
Biz olduk yiten zamanlarda
Her yer aydınlandı

Muradını alamadı murat
Elim oldu çoğu zaman gözüm
Ruh oldu düşlerime
Sözlerimi resmeyledi
Aşka sevdalandı

İsim babası oldu emre şiirlerimin
Yavuzdan esinlendim çoğu zaman
Bir sinana sordum
Kelimelerin dünyasını
Kılıç kesti sözüm

Evren sardı beni saklı bir bahçede
İstanbul çok tan insanlığı unutmuşken
İstanbul da evren
Keşfedilmeyi bekleyen gezegen

Dostlarım oldu benim
Eskimeyen yürekler
Bir gönüle muratlandılar
Aynı ezgilerde yıkandılar
Aynı gecede toprağa uzandılar
Aynı ayın altında
Aynı güneşte uyandılar