Güneşe Koşan Çocuk Şiiri - Murat Yağan

Bin dokuz yüz doksan beş yılında
Aylardan ocak.
Kan revan içinde dünya.
Yaralı.
Ha yıkıldı, ha yıkılacak.
Soruyor usulca,
Soğuktan kızaran ellerini hohlayarak:
“Güneş çok mu uzak bize baba? ”
“Çok” diyorum dalgın!
Düşünmeden altından ne çıkacak.
“Şimdi” diyor…
“Şimdi başlasam koşmaya,
Yüz yaşımda varır mıyım oraya? ”

“O kadar mı üşüdün? ”
Diyecek oluyorum,
Gülerek bakarken gözlerine.
Sözümü bitiremiyorum.
Bakışındaki ifade,
Şamar gibi iniyor yüzüme.

Utanıyorum babalığımdan!
Utanıyorum insanlığımdan!
Utanıyorum dünyalılığımdan!
Utanıyorum…
Diyemiyorum…

“Koş oğlum, koş…
Belki varırsın!
Varırsın da kurtulursun.
Bu kokuşmuş dünyanın,
Kaşarlanmış ferdi olmaktan.”