Güneşe Gömülmek, Güneşle Gömülmek

Daha az sıcak olan,
Yakabilir mi daha çok sıcak olanı...
Bu yüzden hedef bilmiştik kendimize,
O yanardağ ağzını...
Ovalara ateş getirmiş ellerimizle,
Sıcak kumlara alışmış çıplak ayaklarımızla, modernleşme çöllerinde...

Takılıp düşüverdiğinde kayalar arasında,
Koptu ellerimiz bir anlığına.
O zaman anladın, elimi tutmadan da,
Daha sıcak imişsin yanardağ ağzından.
O zaman anladın; dedin ki,
“Güneşin doğduğu yere gidiyorum, ısınmak için daha fazla,
Sen de git boylu boyunca
Güneşin battığı yere!..”

Oysa ben seni bunca yıl, bunca ülkede,
Bunun için, en çok bunun için takip etmiştim.
Sen ya güneşin doğduğu yerdin,
Ya da ta kendisiydin güneşin...

Vazgeçtim, savurma öyleyse,
Ölü bedenimi, küllerimi, engin denizlere.
Güneşin doğduğu yerse ölüme yattığım yer,
Bırak! Kaldırma cesedimi!
Güneşe, güneşle gömülmeliyim!
Çünkü sönmüş bir yıldızdır güneş şimdi belki...

Ama sen ta kendisi isen güneşin;
Bir cesedi ömür boyu bedeninde taşımak,
Oldukça ağır bir yük olsa da,
Beni, hücrelerimi; dünyayı daha fazla aydınlatmak için kullandığında,
Kurumuş kemiklerimi de, aydınlatmak için; aydınlatmak için!;
Engin denizlere kavuşamadığıma üzülmeyeceğim işte o zaman,
Çünkü güneş bir denizdir benim için.

Sen bir güneşsin, demek ki denizsin,
Küllerimin son kavuşacağı yersin...

Ho Çi Min Kenti, Vietnam, 12 Aralık 2007

Kaynak: Gezgin, U. B. (2008). Vietnam Şiirleri (2007-2008) [Poems of Vietnam]. Ho Çi Min Kenti, Vietnam, Mart 2008.