Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ekmek beklerken,çölde sefil çocuklar
Kurşun veriyorlar,meme diye ağızlarına
Yağmur bekleyen,çöl çiçeklerine
Bomba yağdırıyorlar bomba
Umudu kestim,Aydan da,Dünyadan da
Terkedelim,hepsi, onlara kalsın
Güneşe gidiyorum,Güneşe
Benimle gelirmisin?
Ateş Ateşi yakmaz,yüreğimiz alev dolu
Yakarsa da,Güneş yaksın
Benimle erirmisin?
Şair çağının ızdıraplarını duyabilen , görebilen ve anlatandır bence.Böylece bir nebze olsun uyuyan insanları uyandırandır.
Bu açıdan şiirinizi kutlar başarılar dilerim.
'Güneşe Gidiyorum
İnsanlık için büyük adım dı
Armstrong,Aya ayak bastı
O gün bu gündür,Yolcu hanına çevirdiler
Aya gidiyorlar,Aya
Varmı? Bir iki
Ama ben,güneşe gidiyorum
Benimle gelirmisin
Ateş Ateşi yakmaz,yüreğimiz alev dolu
Yakarsa da Güneş yaksın,
Benimle erirmisin?
Neil`in evlatları,ve diğer dünyalılar
Aya gidiyorlar,Aya
İnsan hakları ve Özgürlük konusunda
Yaya gidiyorlar yaya
Ekmek beklerken,çölde sefil çocuklar
Kurşun veriyorlar,meme diye ağızlarına
Yağmur bekleyen,çöl çiçeklerine
Bomba yağdırıyorlar bomba
Umudu kestim,Aydan da,Dünyadan da
Terkedelim,hepsi, onlara kalsın
Güneşe gidiyorum,Güneşe
Benimle gelirmisin?
Ateş Ateşi yakmaz,yüreğimiz alev dolu
Yakarsa da,Güneş yaksın
Benimle erirmisin?'
Yazan kaleme,yoplumsal bilinci yüksek yüreğe;yorum yazılacak ise.Kutlarım.
Şiir mükemmel, harika bir konu üzerinde yağunlaşmışsınız.Ahenk ve akıcılık ona keza. Ancak şiir genellemeyle kaleme alınmışken iki bölümün de son dizesindeki 'Benimle erirmisin' cümlesi üzerinde sevginaz arkadaşıma katılıyorum, O cümleyi de çoğullaştırabilrsiniz...Yürekten Kutluyorum
şiiriniz içerik olarak güzel ama keşke benimle erirmisin dizesini kullanmasaydınız reklamları çağrıştırıyor..'
Kutlarım harika ve anlamlı bir şiir yüreğinize sağlık...
Karanlığın en yoğun olduğu an..güneşin doğacağı an'dır..Ay karanlıkta doğar..Güneş ise aydınlık sabahlara..Umudunuz-umudumuz..Güneş kadar parlak olsun..görmeyen gözlere,duymayan kulaklara..ışık olsun..Bir tek dünyamız var..Hepimizin dünyası olsun..Tebrikler anlamlı şiirinize...
' Umudunuzu yitirmemeniz dileğiyle, tebrikler, selamlar.'
Bu şiir ile ilgili 27 tane yorum bulunmakta