Günümü kaybettim geceyi yaşıyorum
Uykuları yok ettim geceyi arıyorum
Ben kendimi kaybettim kendimi sende arıyorum
Ölümü kazandım şanına yakışır yer arıyorum
Kayıp çocuk annesi sen sanıyor herkesi.
Yuvamdan uçtum kayıplardayım
Beni bulan var mı soramıyorum
Gönlüme çiçek açar dalı eğer sen olursan
Yetimliğim kaybolur bulanım sen olursan
Yine günüm karanlık ay güneşi kaybetmiş
Vermiyor güneşe küskün müdür bilmem ki
Kalbim karma karışık aşkını ayıklayamıyor
Bulutsuzluğa doğru özlemlerim artıyor
Etrafım hep karanlık bulutlar aralanmıyor
Öksüz kaldım doğada yetimliğim rüyada
Gelişin güzel ama gidişler beni yaralıyor
Çıksam dağ başlarına güneşimi arasam
Denizlere dalıp su yutuşta mı boğulsam
Söyle derman kimdedir kime gidip yönelsem
Yaratana sığınıp her gün af mı dilensem
Bülbül sesine hasret sanki bir gül gibiyim
Güneşe gece hasret kalmış yıldız gibiyim
Söyle şimdi dermanı ben kimde arayayım
Deniz suyunu çekmiş canlısına mı ağlayayım
Söyle ben kim olayım güneş mi arayayım
Yoksa bedenim atıp ruhumla mı yaşayayım…
Bir aşk kadar zehirli,bir orospu kadar güzel.
Zina yatakları kadar akıcı,terkedilişler kadar hüzünlü.
Sabah serinlikleri; yeni bir aşkın haberlerini getiren
eski yunan ilahelerinin bağbozumu rengi solukları kadar ürpertici.
Öğlen güneşleri; üzüm salkımları kadar sıcak.
