Kocaman dünyanın içindeki yalnızlığım ve tek başınalıkla yaşama asılmışken, düşüncelerimdeki dağınıklık ve kalabalıklarla baş etmeye uğraş veren ıssız ruhumla yaşamın ağır nefesleri alıyorum…
Her şeyin bir sebebi ve çoğunun olmazı varken, kendi düşüncelerimdeki çıkmazlar veya eziklik duygusuna düşmüş yalnızlığımın seslerinin kısıklığı ile kendimi güçlü görmeye çalışıyordum…
Kendi kendime sorularla kime ne için boyun eğmemin huzursuzluğunu yaşıyordum…
Boyun eğmek aslında ruhumun bedenimi sarsmaları ile baş edilemez bir duygu halinde taşınırdı göçmen kuşların barınamazlık yaşamları gibi sahipsizlik hisleri ile kendimi güçsüz hissettikçe, acıma duygularım ile koyu bir çekişme halinde yaşamın dallarına tutunma çabasında idim…
Tamamını Oku
Ah üstat, ah…
“Kara bir kışa adadık yaşamın nefeslerini” bilmiyorum ki, nereden buluyorsun bu kadar can alıcı cümleleri?
Sırrını sorsam edepsizlik, söylemesen, yaşayıp öğreneceksin desen, bu büyüklük müdür?
“Gün yine dönüşür ayaz karanlığa…”
Biz ne yapsak da, gün, güneş, gece, gündüz, ayazlar, meltemler, yağmurlar hatta kader, görevlerini yapıyorlar sadece…
Hani o sonunu hiç mutluluğa bağlayamadığımız ve sonu hep kötü biten romanlar gibi…
Neden, tüm romanların en ezik ve çürük karakteri biz olalım ki…
Lütfen, aynaya bak ve gülümse…
Çünkü hiçbir şey, o aynada gördüğünüz güzellik kadar değerli değil…
Her daim,
Sevgim, saygım ve fiddareyn saadetler duamla…
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta