Güneşe Az Kaldı Şiiri - Mehmet Sait Uluçay

Hüznün gözyaşını döken bulutlar
Asılı kaldı eşiğimizde.
Gülümsemeyi unutmuş dudaklar
Zulmün zemherisini yaşar
En umulmaz korkular titreşir yüreğimizde.

Mevsimler mi değişti
Yaprakları neden karadır ağaçların.
Oyun mu oynuyor bize yoksa bahar
Ölümün aydınlık yüzüne gülümseyen
Cıvan gibi oğullar
Çatal yürekliler
Kurbanı oldular yeşermeyen baharın.

Çeçenistan’da kalmış bir yanım
bir yanım Kırım’da
Kosova’da, Bosna’da, Hersek’te
Akan kan benim kanım.
Denizler akıyor gözlerimden
Denizler boşalıyor damarlarımdan
Musul’da, Kerkük’te inleyen
Yaralı bir ceylanım.

Neden türkülerimiz acılı
Umutla kanlı bıçaklı
Neden kanatları kırık her kuşun.
Nedir yüreğinde büyüttüğü kin
Eli silahlı
El kadar Filistinli çocuğun.

Ey acılara demir atmış gemiler
Ey pusuya yatmış kabuslu geceler
Güneşi avuçlamak için doğurmaktadır bebekleri
Yüreklerinde kin büyüten anneler.

Kış tünemiş talihimize
Sıcak bir bahar bekler yüreğimizdeki ayaz.
Ağlama
Ağlama ey gün görmemiş
İçimde yetim büyüyen çocuk
Güneşe az kaldı
Dayan, dayan biraz.