Güneş Zaptedildi Şiiri - Mirkan Acar

alabildiğince upuzun ovalar boyunca oturmuş,
etekleri dağların yamacına kadar serilmiş,
papatya, yaban gülleri, nergisler...
v dört mevsimin bütün çiçekleriyle süslenmişti...

saçları;
selviler, buzullar gibi yerlere serilmiş
uçları yeşil,
yukarılara gidildikçe sarı,
sonra kırmızı, eflatun, mor...
tepesi güneş rengiydi.., saçları gökkuşağıydı

gözleri;
gökyüzünün hüzün tabakasıydı,
gözleri nehir gibi akıyordu mavi mavi.
bütün yüreklerin o asi, sıcak ve yaralı derinliklerine...
gözleri elaydı, maviydi, yeşildi... gözleri rengarenkti.

kirpikleri, dağlara ağlar örmüştü..
kirpikleri, kökleri olmayan uçuşan ormanlar gibiydi..
ve bana eteklerine basacak kadar yakın,
ulaşılması güç, bitmek tükenmek bilmeyen bir yol gibiydi..

koştum.., koştum, nefesim rüzgar olmuş,
bedenim sular içinde kalmıştı..
gözlerinden akan mavi nehire katılan terim,
ulaşılmadıkça fırtına,
ulaşılmadıkçaasi,
ulaşılmadıkça okyanus oluvermişti....

koştum..., yüzdüm..., haykırdım..., ağladım...
ıslak, bitkin..,
yüreği cehennem sıcağı bedenim,
dizlerinin üstüne yığılıp kaldı..
ellerini gökyüzüne uzattı!
tuttuğu gibi güneşi sırtıma dayadı! !
içimdeki yangının yanında, güneş; ..! ilkbaharın yalancı sıcaklığı gibiydi! ! !

sonra, serçeler kırlangıçlar, pepuklar, güvercinler,
ve hiçbir zaman, yurdu olmamış yurtlarından! göçen kuşlar,
kirpiklerine kondular...
kirpiklerini kırpmıyordu.!
gözlerinden akan mavi nehirdensu içen kuşlar, ürkmesin, düşmesin diye..!

sonra elleriyle kuşlara dokundu...bütün kuşlar güvercin oldu!
sonra eteklerindeki çiçeklere dokundu..., bütünçiçekler karanfil oldu...!
her güvercine bir karanfil verip,
dünyanın dört bir yanına uçurdu...
umutla gökyüzüne açılan ellere,
kanayan yaralara,
nazım hikmetin mezarına,
hatta ^^kaf dağının ardına^^
dünyanın semaları, güvercinler ve karanfillerle donanmıştı!
^^güneş zaptedilmişti^^

bense; mavi nehirde özgür bir kuğu,
enginliğinde bir bulut kuşuydum artık....
yüzünde yüzen...!
teninde beslenen...!
............................mirkan