Güneş Yüzlü Kız Şiiri - Mehmet Hüsnü Yakut

Hey, sen
Güneş yüzlü kız
Toprak ananın, güneşle birleştiği
buğday tanesinin renk verdiği
saçları belinde...
Gözleri avcı olmuş
pusuda...
Elleri umut olmuş
tutulmak ister,
uzakta, ama çok uzakta...
Bir çocuk gibi masum
Ve ürkek...
Ama geceyi bile değiştirecek kadar,
kurnaz ve zeki...

Şimdi karanlığa küfretme
Çünkü onu sen yarattın...
Güneşin altında yürüyüp
Nefel çiçekleri arasında
Dicle’ye karşı
yakılan türkülere
alkış tutmak varken,
Ellere uyup,
karanlığı seçtin...

Dost diye bildiğin insanlar
yüzüne gülüp
sırtından vururlar
Görmezsin...

Şimdi seni haykırıyorsam
Bitmek bilmeyen gecenin
karanlığına,
Bu, yüreğimin feryadıdır...

Sen, gözlerin kamaşmış
Sabah güneşinin ışığında
uyanırken,
Ben, yumruğumu sıkmış
Kan kırmızı gözlerimle
ve kül tablasını hınca hınç dolduran
sigaramın dumanıyla
Seni düşünmekteyim...

Artık yeter! ...
Ya sev, seveceksen beni
Gel bu cehennem azabı bitsin
Ya da bırak yakamı
Yanmışta olsa bu yürek
benim olsun
Razıyım...