Güneş Yüzlü Ana Şiiri - Yeşim Özcan

Dönmüş güneşe yüzünü
Umut bellemiş beklide hüznü
Aydınlık hep umut olmuş
Yüreği yaralı anaya
Kolları bağlı gögsün üstünde
Sımsıkı
Bebeğini
Canını
Ciğerinin parçasını
Biricik yavrusunu.
Sarıyor gibi….
O,
O bir ana
Nasır bağlamış umutları
Her bir ahında
Kor gibi dağlanmış
Geçit vermemiş demir parmaklıklar
Yıllarca ağlamış gözbebeğine
Suçu?
Düşünmek!
Hafif bir tebessüm
Dudağından dökülen iki sözcük
Kim düşünmez ki!
Günlerce gelen giden
Giren çıkandan sormuş haberlerini
İnsanlık dışı işlemlerden geçtiğini söyleyememiş kimse
Bitlendiğini
Yaşamaz diye atıp gittiklerini
Buz gibi betonların üzerinde
Tecrit odalarında
Onurundan ödün vermeden
Yaşamayı başaran
Bir yiğit anasıdır o
Anaların anası
Ağlayan gözleri her zaman nemli,buğulu
Gün geldi kesti ağlamayı
Bekledi
Ha bu gün
Ha yarın
Geldi gelecek derken
Müebbet
Haber bomba gibi düştü
Daha da yaralandı yüreği
Yılmadı direndi
Yılar yılı bekledi
Son defa yüzünü güneşe dönüp
Gülümsedi
Ağlamadı
Akmadı yaş gözlerinden
İsyandaydı göz pınarları
Gocunmadan gezdi il il
Yiğidinin peşinden
Oğul ringlerde
Ana
Yollarda
Açlık grevlerinde
Umut yüreklerin de
Bitmez ya
Bitmedi işte
Bitmez bu umutların sonu
Ve
Bir gün
Bağladığı kolları çözüldü
Yüreği nasırlı ananın
Sımsıkı sardı oğlunu
Bastı bağrına
Özgürlük türküsüyle….

İSTANBUL/ 1999