Güneş Yelkenlisi Şiiri - Gökhan Üçkaya

geceyi ördü bir mozaik siyah ve beyazla birlikte
ağaç dallarında çocukluğum
o dallardan uzak denizlere başlardı yolculuğum

kaytan bir yelkenli alıp başını giderdi
oysa hep evime gitmek isterdim
ama gidemem yalnızlıktan hep korktum
hiç unutamadım çocukluğun o gri akşamlarını
rakı kokan küfür gecelerini
ya da benim hiç yelkenlim olmadığını
hiç bir şeye yeniden başlayamayacağımı unutamadım

elektirik direklerine ulaşırdı söylediklerim
ve hep aynı renkti odamın duvarları
kimse
kimse bitiremedi o gri kaygıları

yumuşacık bir gece sarsaydı beni
yumuşacık bir uyku
dalgalarla bir martı taşır gibi salınsaydı
deseydim bu benim sıcacık evim ve uykum

boşuna değil her yağmur yağışında o uykuyu aramam
aramıza hiç bir renk girmemiş
hiç duvarlar gri olmamış
ya da hepimizin bir güneş yelkenlisi varmış gibi yaşamam

yelkenleri güneşin doldurabildiği
o sevgisiz
martı salınışsız
güneş yelkenlisi

(Emek,1990)