Güneş Üşür Mü Anne!.. Şiiri - Ebru Asya

// Beyazdır aslında güneşin rengi
Beti benzi atmış doğarken //

Halâ iki dudağımın arasında köprüdür adın
Sensin o
Kucağında güneşi taşıyan asil ruhlu kadın..

Hergün yeniden uyanıyorum uykumdan
Nasıl yorgun nasıl bitik
Yüzünü ellerimin arasına alıp
dinginliğini izliyorum eskilerin günlüklerinde

Taa buralardan duyuyorum kalp atışlarını
Hoşuma gidiyor beni sahiplenişin
Işıl ışıl parlardım bir zamanlar gece nöbetçisi gibi çuvallayıp yıldızları toka yapardın saçlarıma

Ağlıyorum anne!..
Hissettikçe şimdi saçlarımın arkasında nefes alıp verişini....

Paylıyor beni bir taraftan sürekli yüreğim
Sabahıymışım ben
Güneşiymişim annemin...
Söyle bana güneş ağlar mı anne?

Siyah içliğimi giyip üzerime
Yarıçıplak yürüyorum çocukluğumu
Kül kokan ağaç kabuklarına dönüyor katmanlarım
Akşamın yaslı karanlığında
dumanı dokundu derdin
karşıdaki dağın gözlerime
Bunun için mi anne
Bana ninni ağlıyordun mavi gamzelerinde?

Korkunç bir ıssızlıkta delindim tam ortamdan
alev alev yanıyor kılcallarım
var gücümle nefesimi tutuyorum dağılmasın diye etrafa dinmiyor fırtınam...
 

Ben nasıl güneşim böyle
Sıcağımla üşüyorum
Söyle bana ne olur
Güneş üşür Mü Anne!..

EbRu //