Güneş Tutulması Şiiri - Ercan Keskin

Nasıl koparıp atıverdin birden,
Biriktirdiğimiz o anıları,
Hatırlayacak hiçbir şey kalmadı,
Ikimiz de ayrı düştük gönülden.

Paralel evrende tamamlanırmış;
İçini ferah tut, sakın üzülme.
Hislerim tarumar, dünyam dağılmış
Olsa da, fark etmez; beni dert etme.

Ayrılık denilen öyle meret ki;
Davetsiz girermiş meğer içine.
En zayıf anında iner kalbine
Güneş tutulması gibiymiş sanki.

Hayat gailesi öte bir yana;
Alıştığın nefes aranır derler…
Hoş muhabbetlerin gelir aklına
Bomboş odaları, onsuz dar eder.

Uzaklardan sesi yankılanırmış,
Bir şey bozulursa kim tamir eder?
Alışveriş benim işim kim gider?
İnsan ah ederken, hayıflanırmış.

Kaybetmeyi göze aldıysak eğer;
Yineden kazanmak ne işe yarar?
Aynı yanılgının tekrarı… Meğer
Aymazlık değilse, nasıl bir karar?
17Temmuz18