Güneş Tutulması Şiiri - Derin Akkurt

Zamanlaman harikaydı.
Dün gibi aklımda:
İğde ağaçları dökmüştü çiçeklerini,
geriye bir tek dikenler kalmıştı narin dallarında.
O baş döndüren çiçek kokusu yoktu artık doğada.
Yağmurlu bir gündü
yanağımdan yalandan öpüp gittin.
Bir Meryem tavrı takınıp üzüldüğümü belli etmedim.
Çocukluğuma sızdın, sabrımı sınadın,
hep anlayış gösterdim.
Taş olsa çatlardı,
sen bile bu zülme boyun eğmezdin.

Gecemi koyulttun, siyahımı kararttın.
Geçmişin pençelerini geçirip, faturasını bana çıkarttın.
Kanayan yaralarımı güya sarmak için gelmiştin...
Yalanmış, maskeler ardında beni savunmasız bıraktın!
Öfkem başta kar topu iken çığa çevirdin.
Hep lafta kaldı başı kuyruğu kopuk sözlerin.
Merhem olup iyileştirmedi kaplama şahsiyetin.
Bir yara da sen açtın ardına bile bakmadan gittin.

Tongaya nasıl düşürdün beni?
Bir sahtelik sezmiştim aslında bakışında
Sen; yanlış bir yol yanlış bir din...
Cami avlusuna bırakılmış,
manastırdan çıkmış gibiyim.
Günden güne içimde büyüyen bir öfke,
dinmeyen bir kin...
Dünyadan kimin için elimi ayağımı kesmiştim?
Güneş tutulmasına yarar mı sandın sürdüğün vazelin?
Bir sene boyunca her gün gelse de kapıma elçilerin,
bir kere geçti mi kara defterime,
biliyorsun silinmez ismin!
Öleceğimi de bilsem şifa olmaz bana artık böbreğin.

Çürümeye yüz tutmuş
bir ağaç kovuğuna ağrılarımı akıtırım.
Toprağın nabzını hisseder, elimi kalbime koyarım.
Bir kurt uluması delip geçiyor gecemi,
kapalı olsa da algılarım...
Her gece katran kazanında başa sarıyor kabuslarım.
Sürgüleri paslı, kapım aralık kalınca böyle
kolayca içeri siniyor,
karanlık mağaralarda birikmiş korkularım.

Bu kaçıncı senden gelen darbe?
Saymayı bıraktım.
Duygularım körelmiş,
bin bir kılığa giriyor mantığım.
Çaresizliği kabullenen biri olmadım,
ben yine ayağa kalkarım!
Ama demlenmiş
sevgi dolu sözlerle ısınmak varken
deminde çayın, yarı yolda bırakıp gittiğin için
acı bir anı olarak kalacak zamanla adın...

Hani ben gökteki aydım?
Sen güneşi tutardın...