Güneş Tanrıçası Şiiri - Nur Kayapınar

Bir Eylül gecesi
Uçarken yıldızlarla hayalde,
Bakar mehtaba ki o ben uyuyorum.
Hala kafam onlarda,onları düşünmediğim an yok denecek kadar az.
Ve bir de gecenin matemini düşünüyorum.
O an
Süzülür gizlice Ay,gökteki tahtından iner,
İner yavaşça yeryüzüne;
ve yürümeye başlar caddelerde.
Kendine sırdaş arar.
Ama kim olur ki ona sırdaş!
Bir an var bir an yoktu ne gökyüzünde ne de yeryüzünde.
Herkesin düşüncesi bu,yalan yok.
Ama birileri var ki;
Ne nüfusu belli onların,ne renkleri ne de cinsiyetleri!
Belki onların ne cinsiyetleri belli ne de renkleri ama
Onların bir adı var.
Onlar Ay'ın en iyi sırdaşları.
Beraber gezdiler o gece sahilde,
Kol kola
..........
..........