Kaybetme korkuları yaşamın içindeyken…
Kaybetme korkularını yaşamın içinde yıllarca süre gelen bir yaşamda var oldukça, fark ettim ki ben benden kayboluyormuşum, acıların içinde git geller ile uğraşırken. Artık şüphesiz bir düşünce oluşmuştu, farkında olmadan ben benden kayboluyormuşum.
Ne yazık ki sevgide, riya ile oynanan yaşamda, sonsuzluk hüsranı oluşurmuş.
Artık senin gitmen, kalmandan daha az bedensel sıkıntı verişindi fark ettiğim.
Paramparça olduğumuz zamanlarda var olduk biz. Sadece sevmeye dahil olalım dedik. Sen geçmişini pusla, ben geçmişle kendi kendime uğraşa girdim. Zaman eskidi kendimle baş etmek sevgi adına çaresizlikti, sevdim dediğimdi, yoklukta nefes alan, oysa bedenlerimiz çürüyordu kendi korumamıza dahil olabilmek için.
Ben sevmiştim, sense kendi çemberinde dönüp durdun. Yaşam bu sevgili parçalara ayrılmış duygulardı gün ışığında gözlerimi karartan.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta