Güneş Pervanesi Şiiri - Hasan Türkistan

Boşlukta durur umman,güneşin pervanesi.
Kıyısı yok gönlümün,bulunmaz tersanesi.
Arar idim dünyada,söylemez bir tanesi.
Zahirinde görünmez,gerçek aşkın hanesi.

Hamsa eğer meyveler,dalına çok sarılır.
Güneş yakar yüzünü,dudakları yarılır.
Olgun meyve dalında,almaz isen darılır.
Pişenin sofrasına, yanma ile varılır.

Çıraksız gönüllere, asitane bulunmaz.
Okumadan evreni,hemen kalfa olunmaz.
Ateşinde yanarken,üflemeden solunmaz.
Çilenin ırmağında,yanmayınca dolunmaz.

Gönlü uzak olanlar,bir kaşığı bandırmaz.
Bin bir çile çekeni,hiç kimseler kandırmaz.
Kimse bana faniyi,gerçek olan sandırmaz.
Aşkım ile yanmışsam,başka ateş yandırmaz.

Hiçliğin makamında,aşkım ateş özlüdür.
Aşk sırrının mahremi,gönüllerde gizlidir.
İnsanı kamil olan,bilinmez kalp gözlüdür.
Yanmayanı bilmez ki,yanan doğru sözlüdür.

Hayatımı sadece,gören gözümdü sandım.
Maddeler aleminde,fikirlerimde hamdım.
Aşkların ocağında,bilemem çok az piştim.
Aşktan uzak kalırsam,işte o zaman yandım.