Güneş Kardelenleri Sever

Özümden bağlanmıştım kır çiçeklerine
Görmesem de hissedebildim renklerin gizemini
Bir Avuç Toprakta nice anlatımlar var.
Hiç düşündün mü?
Bastığın yerde kaç çiçek ezildi
Kaç ceset geçti üstünden
Kaç ceset geçti üstümden, ben her öldüğümde...
Yine filizlendim kar tanelerinde
Yine ağıtlar yaktım gökyüzüne
Öyle yandı ki içim
Tek nefeste buharlaştım göklerin tenine.
Mavilerimi kucakladım her seherde
Her seferinde
Yine ayrılıklarlara çiğnendi düşlerim.
Bir çiğ tanesi oldum yeşiller üstünde
Nice nice renklere boyandım
Allı morlu dağlar üstünde
En bereketlisi hazan sarılarıydı.
Yaktım da hüzün tohumlarını akarsulara
Gerisinde kalan hüznün kül rengine boyandım.
Sonbahar serpildikçe serpilir üstüme
Kış davetlisiyim yaz gününde.
Allı morlu çiçeklerinle kırlar üstünde
Kelebekler renklerinde dans eder
Bilmezler ki ömürleri benim kadar sürecek.
Sen şarkılarını söyleyip dururken
Güneş benim için yakacak gülüşlerini.
Yaz kavrulurken göklerde
Artık karlı dağı mesken tuttum kendime.
Her gün senin için filizleniyorum sen bilmesen de
Ve ölüme selam veriyorum her seherde
Her seferinde ölüyorum.
Toprak kefenimin rengi değiştirir durur
Anladım ki yerim yurdum burasıymış meğer.
Bir avuç toprağın serpmiş üstüme.
Güneş bile yoruldu artık
Cansız bedenlerimi sana taşımaktan.
Yoruldum kardelen çiçeği olmaktan.
Kar beyaz kefenini bağlanmış gözlerime
Neyimeyse güneşle körebe oynamak.