*Gunes Kadin ve Adam Şiiri - Yüksel Akkas

Gunesin sonuk oldugu bir zamanda
Gunes gibi parlayandin
Bense colde sulak yetismis,
Ama birden kuru topraklarda kalan, yaprak gibiyim...

Babasini aldi gitti elinden
Babasiz kaldi, vuruldu kucuk yureginden
Anasi kostu durdu aylarca pesinden
Elleri bos kaldi kadinin, acilara gomuldu derinden

Sonra guneste yavas yavas sonmeye basladi
Sonra kucuk yuregi ateslere atildi
Yandikca yandi,
Yandikca yandi
Hani pisse bir sey degilde
Hep yandi
Hep yakildi
Hep yandirdilar bu kucuk gunesi

Ne isik kalmisti ne bir pencere
Dilindeydi cektikleri hep hece hece
Arkadasiydi kabuslar, gunduz ve gece

Anasi yanmisti bir daha derinden
Eski izler kaybolmamisti garip yureginden
Gunesini aradi kose bucak her yerde
Buldu ama öldu kadin derdiyle
Hala cekecegi vardi demekki, bu garip haliyle

Kal dedi gunesine, gunes kalmadi
Kadin agladi, yuregine tas basti
Gunes ozledi anayi
Ama babadan hic haber alamadi

Adam gitti
Gunes batti
Kadin yapayalniz kaldi
Gunesi ozlediginde gok yuzune bakti
Gunes ne yapsaydi, nerelere baksaydi

Ana ozlemini dindirmek icin
Bu aci derdini durdurmak icin
Kalbindeki atesi sondurmek icin
Hep agladi
Hep aglatildi
Kanli yasini yuregine akitti

Gunes tekrardan parlama basladi
Ama icindekileri bir turlu atamadi
Kadin gunesine tekrar sarildi
Yuregini sokselerdi bu kadar aglamazdi

Adam gitmisti zaten seytanin heybesinde
Kim bilir oda yandi, icin icin kalbiyle

Bense sicak bir colde kaldim, kendi halimle
Bir damla suya muhtac, aglarim kendi halime

Gunes parladi
Kadin sevincten agladi
Adam donmedi, orda kaldi

Hayat akiyor
Zaman durmuyor
Dunya donuyor
Durmuyordu.........

1 mayis sali 5:36

2007