Güneş'in Şiiri... Şiiri - Nevin Akbulut

Mavi’ye kanamamış bir kavmin çocuğuydum ben,
Işıklarım kaybolduğunda.
Gözlerimden düştüğünde; ışıklar,
Sen yerde can çekişiyordun.

Önce uzaklık düştü gözüme, Sonra Ayrılık…
Canım’ı acıta acıta gidecektin uzaklara,
Peşinden ayrılık gelecekti, Sonra da Yalnızlık.
Sen can çekişecektin, ben ölecektim.

Seninle büyüyen yüreğim, Sensiz küçülüyor,
Bu kadar Ayrı’yken, Aynı olmak niye?
Hayatımıza açtığımız parantezlerin anlamı ne?
Nokta’dan sonra….

Asılı kaldı dudağımda; gülüşler,
Düştü düşecek kirpiğimden, Terk-i Diyar Öpüşler,
Yenildiğimden beri, payıma düşen hep Sus,
Ayağımdan saçıma hep kus…

Yüreğim yüreğinde uyuyordu, Gece bilsin istemezdim,
Şimdi Ay’a astım hayalini, Güneş’ten eserin yok.
Evim vuslat yanığı, kimse bilsin istemezdim,
Yüzünü yansıttığım ışıkları söndürdüm, Haberin yok.

Şimdi haykırma zamanı geldi, Terkine,
Gecelerin yüzü soğuk, karanlık, olduğunun aksine,
Sen her Sevgilinin tersine,
Sen gelmeyecektin, Gitmeyecektin..

Bu şiir Güneş’in şiiri olsun istedim,
Olmadı,
………………Ay firarda! .......................
Gece Yıldızların arkasına Gizlenmiş gibi karanlık…
Güneş de batmış, doğmuyor artık,
……………Ve Güneş………………..
Yüklemleri yüklenip,
Özneleri olmayan bir şehre gitti.