Güneş’in Gözyaşları Şiiri - Hakan Kılıç

Asılı kalmış uçurtması yıldırım da
Çamur deryası, güneş çocuğunun
Hayalleri umut olmuş,o loş sokak, o soğuk kaldırım da

Ayışığında serenat yapan
Sessizliğin sesleri
Yankılanınca
Ayaz bir gece yarısı
Düşündümü?
Üşüdümü?
Çürümüş meyve toplayan
Pazar, çocukları
Şömine başında şarap içen sosyetik aşklar
Bir Pazar o çocukları?

Süzüldümü?
Gökyüzünde kayan yıldız ile
Zümrüdü Anka’nın küllerinden
Semaya yükselen umut ışığı
Güneşin gözyaşlarından
Atmosferi kaplayan
Nasiplendimi
Cennetin esansı güllerinden

Koptunmu *
Diskoteklerde sabahlayan?
Umutsuz kaldımı karanlığa gömülen duyguların?
Kaçtımı soğuk gecelerde seninde uykuların?
Vazgeçer gibi oldunmu
Yaşamdan

Daha çok sarılmak isterken hayali arkadaşlara
Fırtınada ana diye sarıldınmı kaldırımlarda ki taşlara?
İnsan bilinen vahşi hayvanların,
Tırmıkladımı
Senin yüreğini söz pençeleri
Duydunmu?

Arş a yükselmiş
Feryatları ruhların
Yoksa o an uyudunmu?
Nasıl kaçmaz uykuların...

Bir ben mi duydum bunları
Amatem yolcusu gönül sarhoşu
Sevdaya hasret prangalı tenim
Kafesin içinde gidemediği yere bakan
Zavallı ruhum
Çıkamadı zindandan,gardiyanı benim

Patladımı
Seninde içinde
Buldunmu kendini
Sende onun içinde

Duyguların parçalanmış bir gezegen gibi
Yağdımı Dünya’nın üzerine kristal gözyaşı meteorları
Sonsuzluğun karanlığında ışık parçacıkları
Buzdağlarına yapışmış bir lav kümesi
Çağlayan dev dalgalar
Üzerime geliyor
Ben git diyorum
Ruhum gel diyor,

İsterim haykırmak fakat karabasan çökmüşcesine suskunum
Yapayalnız bir kaptan misali okyanusta sandalla
Serapmış gördüğüm gemi siluetleri günlerce
Yardım yardım yardım,her yer boş sağım solum önüm ardım...
Cevapsız seslenişler arasında kaybolmuşluğa,
Alında ter gibi damlar Güneşin gözyaşları