Güneş’in Altın Saçları

Yine bakıyorum penceremden,
Bahçedeki çocuklara,
Çamaşır asan kadına,
Yine bakıyorum penceremden,
Gülen insanlara…
Şimdi bir kız geçti, aşağı sokağa,
Gözüm eteğinin çiçeklerine takıldı.
Yine bakıyorum penceremden,
Yeşeren ağaçlara, gülemeyen insanlara..
Yine bakıyorum penceremden,
Güneş’in altın saçlarına.
Bir baba kucağında paketlerle
İndi otobüsten…
Yine bakıyorum penceremden,
Bir ses duydum,
Bakışlarımı ayıran pencereden,
Kapı çalınıyordu derinden…
Kimse yoktu kapıda,
Ne bir ses, ne bir nefes…
Yine bakıyorum penceremden,
Kapım çalınmadı,
Peki ama neden?
Hep böyle bakacak mıyım pencereden?
Hep böyle uzaktan mı gülecek insanlar bana?
Hep böyle uzaktan mı ağlayacağım o insanlarla..
Hiç dokunamayacak mıyım,
Güneş’in altın saçlarına?