Güneş ile İnsan Şiiri - İhsan Burak Kaynar

Güneşle insan sözleşmişler;
Sözleşmişler,
Birbirine yaklaşmaya
Her gün,
Her an kucaklaşmaya..

Güneş söz vermiş,
İnsanı her daim sevmeye..
İnsanın özünde doğmaya, yükselmeye..

İnsan söz vermiş,
Güneşi her daim sevmeye,
Yüzünü Güneş'e çevirmeye,
Güneşe doğru hareket etmeye...

Sonra ne olmuş?
Güneş hep sözünü tutmuş..
Her sabah dünyaya, insana doğmuş..

İnsan sözünü unutmuş..
Güneşe yüz vermez olmuş..
Gölgelere talip,
Hatta gölgelerin dostu olmuş..

İnsan Güneş'i sevmez olmuş..
Güneş'ten uzak durmuş..
İnsan beslenemez olmuş,
Karanlığa hapsolmuş..

Güneş, yüzü daima insana dönük,
Varlığını,
Aydınlığını,
Güneşli, güzel günler için,
Rehberliğini korumuş..

Elverir ki insan,
Yüzünü Güneş’e çevirsin,
Güneş'ten beslensin,
Güneş'e giden yolda,
Hareket etsin..
Gölgelere ''Yetti'' artık;
''Yetti'' diyebilsin.

Böylelikle insan,
Palazlansın,yükselsin..
Bilinç ile düş ile,
Sevgi ve emek ile,
Karanlıklardan sıyrılıp,
Aydınlığı kucaklayabilsin..