Güneş’i bir aşka ithaf etmek…

Bir aşka yüklenebilmiş en derin anlam,
sabah perdenin arasından usulca yatağıma sızan tatlı bi günaydın öpücüğü,
kendimi kaybettiğim büyülü güzellik…
Yaramaz bir çocuk edası mimiklerinde,
gözlerinde hayatın yorgunluğu,
konuşamayan,yüzüme öylece bakan,bakışlarıyla eriten,
ağladığında içimi dağlayan,
güldüğünde içimi ısıtan,
güneş…
Benim güneşim..
Bazen neşeli bazen hüzünlü kimi zaman öfkeli hayata,
tutarsız bazen,çaresiz,
ama her daim sıcacık,
ipeksi saçlarındaki ışıktan savrulan sıcacık bir güneş…