Güneş Gözlü Kadın 1 Şiiri - Hakan Arıkan

Sevgi fakiri adamdı.
Yüreği;
Çorak toprak,
Issız,karanlık sokaktı.

Bir gün,
Güneş gözlü kadını tanıdı.

Yıllar süren çoraklığa;
Bereket,
Karanlık sokaklara ışık demekti,
Güneş gözlü kadın.

Kadının gözlerinde kayboldu adam,
Orada uyudu,
Oradan günaydın dedi,
Bereketli topraklara.
O sımsıcak sevda da yıkandı.
Haytalık yaptı,
Onunla aydınlanan sokaklarında.
İlk kez sek sek oynadı,
Kaldırımların da,
Yıllar sonra.

Kaptırmıştı bir kez kendini çorak adam;
Özleme,
Sevdaya,
Sıcacık sarılıp yatmaya.
Aklına hiç gelmemişti,
Güneşin tutulacağı.

Kalakaldı karanlıklarda,
Yüreğinin ıssız sokaklarında.
Oysa nasıl alışmıştı;
Haytalığa,
Sek sek oynamaya.

Bilirim,
Hala bekler o sokakta.
Biraz üşümüş,
Ama hiç ümidini kaybetmemiş.

Bekler o yüzden çorak adam,
Güneşi tutanların,
Belki bırakırlar ümidiyle.
Bilir ve bekler çorak adam,
Bilir;
Çoraklık ölüm demek.
Bilir;
Karanlık korku demek.
O yüzden bekler çorak adam,
Güneş gözlü kadınını,
Yüreğinin karanlık sokaklarında.

Ankara Mayıs 2002